اختلال بادی دیسمورفیک یا خود زشت انگاری در دسته ی اختلالات روانی در نظر گرفته می شود. فرد مبتلا به اختلال خود زشت انگاری بدن نسبت به احتمال نقص جسمانی خود بسیار مضطرب بوده و در مورد وضعیت ظاهری خود به شدت نگران است. اغلب، آن ها هیچ نقص واضحی در بدن خود ندارند بلکه صرفا آن را تصور می کنند، یا نقص جسمی ان ها آن قدر جزئی است که دیگران نمی توانند آن را تشخیص دهند. این احساسات ناخوشایند افکار فرد را می بلعد و بر فعالیت های اجتماعی و شغل او نیز تأثیر می گذارد.
اختلال بادی دیسمورفیک یا خود زشت انگاری از هر 50 نفر یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. افراد مبتلا به اختلال خود زشت انگاری ممکن است تمایلی به بحث یا گفتگو در مورد علائم خود نداشته باشند و نگرانی و اضطراب خود را از دیگران پنهان کنند بنابراین ممکن است این اختلال در آن ها هرگز تشخیص داده نشود.
افراد مبتلا به اختلال بادی دیسمورفیک ممکن است:
اختلال بادی دیسمورفیک یا خود زشت انگاری افراد با هر جنسیتی را تحت تاثیر قرار می دهد. معمولاً در دوران نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می شود. این سنی است که بچه ها شروع به مقایسه ی ظاهر خود با دیگران می کنند. اختلال خود زشت انگاری یک بیماری مزمن (طولانی مدت) است. اختلال بدشکلی بدن در صورتی که درمان نشود می تواند با افزایش سن بدتر شود. چرا که آن ها از تغییرات فیزیکی ناشی از افزایش سن، مانند چین و چروک و موهای خاکستری، ناراضی تر می شوند.
افراد مبتلا به اختلال خود زشت انگاری ممکن است همزمان اختلالات دیگری نیز داشته باشند. برخی دارای اختلالات خوردن، اختلالات اضطرابی، افسردگی و اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) نیز هستند. اختلال خود زشت انگاری بدن شباهت هایی به اختلالات خوردن دارد. افراد مبتلا به اختلال خود زشت انگاری و افراد مبتلا به اختلال خوردن نگران تصویر بدن خود هستند. تفاوت این است که فرد مبتلا به اختلال خوردن روی وزن و فرم بدن خود تمرکز می کند. فرد مبتلا به اختلال خود زشت انگاری نسبت به قسمت خاصی از بدن خود مضطرب و نگران است.
اختلال بادی دیسمورفیک به اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD)، یک اختلال اضطرابی مربوط می شود. فرد مبتلا به اختلال وسواس فکری اجباری، افکار ناراحت کننده ای دارد که نمی تواند کنترل کند (وسواس شدید). این افکار منجر به نیاز به انجام برخی فعالیت ها یا روال ها (اجبارها) می شود.
فرد مبتلا به اختلال بادی دیسمورفیک می تواند آنقدر درگیر این نقص باشد که دقیقا مانند فرد مبتلا به اختلال وسواس فکری اجبرای شروع به انجام فعالیت های اجباری کند. آن ها ممکن است همیشه در آینه نگاه کنند یا مدام به پوست خود رسیدگی کنند. این وسواس در صورت شدید بودن می تواند زندگی اجتماعی، کاری و خانوادگی آن ها را تحت تاثیر قرار دهد.
شایع ترین زمینه های نگرانی در مورد نقص بدنی برای افراد مبتلا به این بیماری عبارتند از:
سایر زمینه های نگرانی عبارتند از:
عوارض اختلال بادی دیسمورفیک عبارتند از:
علت دقیق ابتلا به اختلال خود زشت انگاری یا بادی دیسمورفیک هنوز مشخص نیست. یک نظریه نشان می دهد که مشکلاتی در انتقال دهنده های عصبی خاص (مواد شیمیایی که به سلول های عصبی در مغز کمک می کنند تا پیام هایی را برای یکدیگر ارسال کنند) در این افراد مبتلا وجود دارد. اختلال بادی دیسمورفیک اغلب در افراد مبتلا به سایر اختلالات سلامت روان مانند افسردگی و اضطراب مشاهده می شود که این امر به حمایت از این نظریه کمک می کند. سایر عواملی که ممکن است بر ایجاد اختلال خود زشت انگاری تأثیر بگذارد عبارتند از:
افراد مبتلا به اختلال بادی دیسمورفیک دیدگاه های نادرستی در مورد خود دارند. آن ها با سرزنش و انتقاد علنا عزت نفس خود را تخریب می کنند. این می تواند باعث شود که آن ها از روابط اجتماعی دوری کنند یا آن ها را به سمت رفتارهای مضر یا جراحی های مکرر سوق دهد تا مشکلاتی را که فکر می کنند دارند اصلاح کنند. اما مسئله این است که چنین افرادی پس از انجام جراحی های مکرر هم چنان از ظاهر خود ایراد می گیرند و نگران وضعیت ظاهری خود هستند. برخی از علائم هشدار دهنده که نشان می دهد ممکن است یک فرد به اختلال خود زشت انگاری مبتلا شده باشد عبارتند از:
تشخیص این اختلال می تواند بسیار دشوار باشد زیرا افراد مبتلا اغلب در مورد آن احساس شرم و خجالت می کنند و در مورد احساسات و علائم خود پنهان کار هستند. آن ها ممکن است خجالت بکشند و تصمیم بگیرند علائم خود را به اطرافیان خود نگویند. این اختلال در افراد می تواند برای سال ها مورد توجه قرار نگیرد. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال خود زشت انگاری هرگز تشخیصی دریافت نمی کنند.
یکی از نشانه هایی که مراجعه کنندگان و اعضای خانواده ممکن است متوجه شوند این است که فرد به طور مکرر به دنبال جراحی پلاستیک به دلیل نقص فیزیکی است که فکر می کند دارد.
یک ارائه دهنده ی مراقبت های بهداشتی در مورد سابقه ی پزشکی شخصی و خانوادگی سوال می کند و یک معاینه فیزیکی انجام می دهد. اگر ارائه دهنده به اختلال خود زشت انگاری مشکوک باشد، ممکن است فرد را به روانپزشک یا روانشناس ارجاع دهد. این متخصصان سلامت روان نگرش، رفتار و علائم فرد را ارزیابی می کنند. یک ارائه دهنده اغلب اختلال بادی دیسمورفیک را زمانی تشخیص می دهد که فردی:
هیچ درمان قطعی برای اختلال خود زشت انگاری وجود ندارد. با این حال، درمان، از جمله روان درمانی، می تواند به افراد در بهبود علائم کمک بسیاری کند. هدف از درمان کاهش تأثیر این اختلال بر زندگی فرد است تا بتواند در خانه، محل کار و محیط های اجتماعی فعالیت کند. درمان اختلال بادی دیسمورفیک اغلب شامل ترکیبی از موارد زیر است:
ممکن است نتوانید از اختلال خود زشت انگاری جلوگیری کنید. اما اعضای خانواده و عزیزان می توانند با کاهش خطر ابتلا به اختلال خود زشت انگاری یا جلوگیری از بدتر شدن آن به فرد کمک کنند تا سالم بماند: برای دریافت مشاوره تلفنی فردی کلیک کنید.
وقتی مردم درمان را دریافت می کنند و دنبال می کنند، چشم انداز درمان بسیار خوب است. حمایت اعضای خانواده و عزیزان به فرد کمک می کند تا درمان خود را دریافت کند و به آن ادامه دهد و منجر به نتایج بهتر شود. اگر شما یا یکی از عزیزانتان اختلال بادی دیسمورفیک دارید، برای کسب اگاهی بیشتر می توانید این سوال ها را از روانپزشک خود بپرسید: برای دریافت مشاوره خانواده کلیک کنید.
افراد مبتلا به اختلال بدشکلی بدن در مورد یک نقص ناچیز یا نقص بدنی درک شده دچار وسواس و نگرانی مداوم می شوند. آن ها ممکن است زمان زیادی را صرف پنهان کردن یا رفع نقص کنند. اغلب، نقص به هیچ عنوان وجود ندارد یا آن قدر کوچک است که دیگران حتی آن را نمی بینند. افکار وسواسی در توانایی فرد برای عملکرد در محیط کاری، تحصیلی و روابط عاطفی اختلال ایجاد می کند. اگر شما یا یکی از عزیزانتان اختلال خود زشت انگاری دارید، با ارائه دهنده ی مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. برای دریافت اطلاعات بیشتر از خدمات مشاوره روانشناسی کلیک کنید.
دیدگاه ها
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای مورد نیاز نشانه گذاری شده اند*