داروی ترک اعتیاد خارجی نالترکسان

داروی ترک اعتیاد خارجی باشد یا ایرانی به عنوان بخشی از درمان ترک اعتیاد محسوب می شود. متخصص ترک اعتیاد پس از گفتگو با شما، دارو را به عنوان بخشی از درمان برای اعتیاد به مواد افیونی توصیه می کند. داروها اعتیاد شما به مواد افیونی را درمان نمی کنند اما می توانند در بهبودی نقش کمکی داشته باشند. این داروها می توانند میل شما به مواد افیونی را کاهش داده و به شما در جلوگیری از عود کمک کنند. گزینه های درمانی دارویی برای اعتیاد به مواد افیونی می تواند شامل بوپرنورفین، متادون، نالترکسون و ترکیبی از بوپرنورفین و نالوکسان باشد. برای کسب آگاهی بیشتر در این زمینه از مشاوره ترک اعتیاد مشورت بخواهید.

اعتیاد به مواد مخدر

اعتیاد به مواد مخدر که به آن اختلال مصرف مواد نیز می گویند، بیماری است که بر مغز و رفتار فرد تأثیر می گذارد و منجر به ناتوانی در کنترل مصرف دارو یا داروی قانونی و غیرقانونی می شود. موادی مانند الکل، ماری جوانا و نیکوتین نیز جز مواد مخدر محسوب می شوند. هنگامی که معتاد هستید، ممکن است علیرغم آسیبی که به همراه دارد به مصرف آن ادامه دهید. اعتیاد به مواد مخدر می تواند با مصرف تفریحی مواد مخدر در موقعیت های اجتماعی شروع شود و برای برخی با شدت بیشتر تا سر حد اعتیاد ادامه پیدا کند.
شکل دیگر اعتیاد به ویژه در مورد مواد افیونی، مربوط به زمانی است که فرد داروهای تجویز شده را مصرف می کند یا از دیگرانی که نسخه دارند دارو دریافت می کند. خطر اعتیاد و اینکه چقدر سریع ممکن است به مواد معتاد شوید بسته به نوع و میزان مصرف مواد مخدر متفاوت است. برخی از داروها، مانند مسکن های افیونی، خطر بیشتری دارند و سریع تر از سایر انواع آن ها باعث اعتیاد می شوند. با گذشت زمان به دوزهای بیشتری از دارو برای بالا رفتن نیاز خواهید داشت و سپس در مرحله بعد برای احساس خوبی که قبلا بدون دارو تجربه می کردید به دارو نیاز پیدا می کنید.

1-علائم اعتیاد

همانطور که مصرف مواد مخدر شما افزایش می یابد متوجه می شوید که گذران لحظات بدون دارو به طور فزاینده ای دشوار شده است. تلاش برای توقف مصرف مواد مخدر باعث هوس شدیدتر شده و شما را از نظر جسمی بیمار و وابسته می کند که به آن علائم ترک گفته می شود. رفتارها یا علائم اعتیاد به مواد مخدر شامل موارد زیر است:

• احساس اینکه باید به طور منظم از دارو استفاده کنید. روزانه یا حتی چندین بار در روز داشتن میل شدید به دارو که جلوی هرگونه افکار دیگر را می گیرد.
• با گذشت زمان، نیاز به مقدار بیشتری از دارو برای رسیدن به همان اثر.
• مصرف مقادیر بیشتری از دارو در مدت زمان طولانی تر از آنچه در نظر داشتید.
• اطمینان از حفظ منبع دارو و خرج کردن پول برای دارو حتی اگر توانایی مالی آن را ندارید.
• عدم انجام تعهدات و مسئولیت های کاری یا کاهش فعالیت های اجتماعی یا تفریحی به دلیل مصرف مواد مخدر
• ادامه مصرف دارو حتی اگر می‌دانید که در زندگی شما مشکلاتی ایجاد می‌کند یا آسیب جسمی یا روانی به شما وارد می‌کند.
• انجام کارهایی برای دریافت دارو که پیش از این معمولاً انجام نمی‌دادید، مانند دزدی یا رانندگی و انجام سایر فعالیت های مخاطره آمیز زمانی که تحت تأثیر مواد مخدر هستید.
• صرف زمان زیاد برای تهیه دارو و استفاده از دارو با هدف بهبودی از اثرات مواد و شکست در تلاش.
• شما برای قطع مصرف دارو هنگام تلاش برای قطع مصرف دارو، علائم ترک را تجربه می کنید.(برای آشنایی با علائم اعتیاد در کودکان کلیک کنید)

2-علل ابتلا به اعتیاد

مانند بسیاری از اختلالات روانی، عوامل متعددی ممکن است در ایجاد اعتیاد به مواد مخدر نقش داشته باشند. عوامل اصلی عبارتند از:

• محیط: به نظر می رسد عوامل محیطی از جمله باورها و نگرش های خانواده فرد و قرار گرفتن در معرض گروه همسالان که مصرف مواد مخدر را تشویق می کنند در مصرف اولیه دارو نقش داشته باشند.
• ژنتیک: هنگامی که مصرف یک دارو شروع می شود رشد اعتیاد تحت تأثیر ویژگی های ارثی (ژنتیکی) قرار می گیرد که ممکن است پیشرفت بیماری را به تاخیر بیاندازد یا سرعت ببخشد.
• تغییرات در مغز: به نظر می رسد اعتیاد فیزیکی زمانی رخ می دهد که استفاده مکرر از مواد مخدر نحوه احساس لذت مغز را تغییر دهد. داروی اعتیاد آور باعث تغییرات فیزیکی در برخی از سلول های عصبی (نورون ها) در مغز شما می شود. نورون ها از مواد شیمیایی به نام انتقال دهنده های عصبی برای برقراری ارتباط استفاده می کنند. این تغییرات می تواند مدت ها پس از قطع مصرف دارو باقی بماند.

عوامل خطر ساز

افراد در هر سن، جنس یا وضعیت اقتصادی که باشند ممکن است به مواد مخدر معتاد شوند. عوامل خاصی می توانند بر احتمال و سرعت ابتلا به اعتیاد تأثیر بگذارند:

1-سابقه خانوادگی اعتیاد

اعتیاد به مواد مخدر در برخی از خانواده‌ها شایع‌تر است و احتمالاً بر اساس ژن‌ها خطر بیشتری را در پی دارد. اگر یکی از خویشاوندان خونی مانند والدین یا خواهر و برادری دارید که اعتیاد به الکل یا مواد مخدر دارد در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اعتیاد به مواد مخدر هستید.

2-اختلال سلامت روان

اگر یک اختلال سلامت روان مانند افسردگی، اختلال کمبود توجه_بیش فعالی (ADHD) یا اختلال استرس پس از سانحه دارید احتمال اینکه به مواد مخدر معتاد شوید بیشتر است. استفاده از مواد مخدر می تواند راهی برای مقابله با احساسات دردناک مانند اضطراب، افسردگی و تنهایی شود و این مشکلات را حتی بدتر کند.

3-سایر عوامل خطر

• استفاده از مواد مخدر در سنین پایین باعث ایجاد تغییراتی در مغز در حال رشد و افزایش احتمال پیشرفت به سمت اعتیاد می شود.
• مصرف یک داروی بسیار اعتیاد آور: برخی از داروها مانند محرک ها، کوکائین یا مسکن های مخدر نسبت به سایر داروها منجر به اعتیاد سریع تر می شوند. سیگار کشیدن یا تزریق مواد مخدر می تواند احتمال اعتیاد را افزایش دهد.
• فشار همسالان: فشار همسالان عاملی قوی در شروع مصرف و سوء استفاده از مواد مخدر به ویژه برای جوانان است.
• عدم مشارکت خانواده: موقعیت‌های خانوادگی دشوار یا عدم ارتباط با والدین یا خواهر و برادر خطر اعتیاد را افزایش می دهد. همانطور که عدم نظارت والدین می‌تواند احتمال خطر اعتیاد را افزایش دهد.
• مصرف تفریحی: مصرف موادی که کمتر اعتیاداور به حساب می آیند و به اصطلاح مواد سبک معرفی می شوند، می تواند شما را در مسیر مصرف مواد مخدر و اعتیاد قرار دهد. ( برای آشنایی با سایر علل گرایش به اعتیاد به مواد مخدر کلیک کنید)

تشخیص علائم مصرف مواد مخدر

مسمومیت افیونی و نشانه های مصرف مواد مخدر بسته به نوع دارو متفاوت خواهد بود. تشخیص اعتیاد از روی ظاهر به خصوص در مصرف ماری جوانا، حشیش و سایر مواد حاوی شاهدانه به این صورت است که مردم حشیش را با کشیدن سیگار، خوردن یا استنشاق شکل تبخیر شده دارو مصرف می کنند. مصرف حشیش اغلب مقدم بر هر ماده مخدر دیگر است که همراه با مواد دیگری مانند الکل یا داروهای غیرقانونی استفاده می شود و اغلب اولین ماده مخدری است که آزمایش می شود. علائم و نشانه های بعد از استفاده می تواند شامل موارد زیر باشد: احساس سرخوشی یا احساس بالا بودن، افزایش حس بینایی، شنوایی و چشایی، افزایش فشار خون و ضربان قلب و مشکل در تمرکز و خشکی دهان. بوی شاهدانه روی لباس یا زردی نوک انگشتان در زمان‌های غیرعادی میل شدید به غذا.

1-باربیتورات ها، بنزودیازپین ها و خواب آورها

باربیتورات ها، بنزودیازپین ها و خواب آورها دسته ای از داروهای تضعیف کننده سیستم عصبی مرکزی هستند. آن ها اغلب در جستجوی احساس آرامش یا تمایل به خاموش کردن یا فراموش کردن افکار یا احساسات مرتبط با استرس مورد استفاده قرار می گیرند و مورد سوء استفاده قرار می گیرند. از بین باربیتورات ها می توان به یک مثال فنوباربیتال اشاره کرد. بنزودیازپین ها نیز به عنوان مثال می توان از داروهای آرام بخش مانند دیازپام (Valium)، آلپرازولام (Xanax)، لورازپام (Ativan)، کلونازپام (Klonopin) و کلردیازپوکساید (Librium) استفاده کرد. همچنین می توان به داروهای خواب آور مانند زولپیدم (Ambien) و زالپلون (Sonata) اشاره کرد. علائم و نشانه های استفاده از این دست داروها می تواند شامل موارد زیر باشد: خواب آلودگی و تکلم ناهماهنگ، عدم ​​هماهنگی و تحریک پذیری یا تغییر در خلق و خوی، مشکلات تمرکز و تفکر واضح و غیره.

2-مت، کوکائین و سایر محرک ها محرک ها

محرک ها عبارتند از آمفتامین ها، مت (متامفتامین)، کوکائین، متیل فنیدات (ریتالین، کنسرتا، و غیره) و آمفتامین-دکستروآمفتامین. آن ها اغلب به دلیل کسب احساس بالا بودن یا برای افزایش انرژی، بهبود عملکرد در محل کار یا مدرسه، کاهش وزن یا کنترل اشتها مورد استفاده و سوء استفاده قرار می گیرند. علائم و نشانه های استفاده از آن ها می تواند شامل  احساس هیجان و شادی و اعتماد به نفس بیش از حد، افزایش هوشیاری و انرژی، بی قراری و تغییرات رفتاری مانند پرخاشگری، تکلم سریع و حلقه های سیاه در وسط چشم، گیجی و هذیان باشد.

3-مواد باشگاهی

داروهای باشگاهی که داروهای کلوپی نامیده می شوند معمولاً در کلوپ ها، کنسرت ها و مهمانی ها استفاده می شود. به عنوان مثال می توان به متیلن دی اکسی مت آمفتامین، که MDMA، اکستازی یا مولی نیز نامیده می شود و گاما هیدروکسی بوتیریک اسید، معروف به GHB، اشاره کرد. نمونه‌های دیگر عبارتند از کتامین و فلونیترازپام یا روهیپنول هستند. این داروها همه در یک دسته نیستند اما اثرات و خطرات مشابهی از جمله اثرات مضر طولانی مدت دارند. از آنجایی که GHB و فلونیتراپام می‌توانند باعث آرام‌بخشی، آرامش عضلانی، سردرگمی و از دست دادن حافظه شوند، احتمال سوء رفتار جنسی یا تجاوز جنسی با استفاده از این داروها مرتبط است.
علائم و نشانه های استفاده از داروهای باشگاهی می تواند شامل موارد زیر باشد: توهمات پارانویا، گشادی مردمک، تعریق و لرزش غیر ارادی، تغییرات رفتاری، گرفتگی عضلانی و فشردن دندان ها، آرامش عضلانی، ضعف هماهنگی یا مشکلات حرکتی و کاهش ممانعت ها و غیره. استفاده از مواد توهم زا بسته به نوع دارو می تواند علائم و نشانه های مختلفی ایجاد کند. برای کسب آگاهی بیشتر از پیامدها و عوارض اعتیاد کلیک کنید.

روش های درمان اعتیاد

از روش های درمانی می توان به جلسات درمانی فردی، گروهی یا خانواده درمانی متمرکز بر درک ماهیت اعتیاد، رها شدن از مواد مخدر و پیشگیری از عود اشاره کرد. سطوح مراقبتی بسته به نیاز شما متفاوت خواهد بود. مانند برنامه‌های سرپایی، اقامتی و بستری ترک. هدف سم زدایی که درمان ترک نیز نامیده می شود این است که شما را قادر سازد تا مصرف داروی معتاد کننده را تا حد امکان سریع و ایمن متوقف کنید. برای برخی افراد ممکن است انجام درمان ترک به صورت سرپایی بی خطر باشد.
برخی دیگر ممکن است نیاز به پذیرش در بیمارستان یا یک مرکز درمانی مسکونی داشته باشند. ترک از دسته های مختلف داروها - مانند داروهای ضد افسردگی، محرک ها یا مواد افیونی - عوارض جانبی متفاوتی ایجاد می کند و نیاز به رویکردهای متفاوتی دارد. سم زدایی ممکن است شامل کاهش تدریجی دوز دارو یا جایگزینی موقت مواد دیگر مانند متادون، بوپرنورفین یا ترکیبی از بوپرنورفین و نالوکسان باشد.

1-داروی ترک اعتیاد خارجی | نکات مهم حین درمان

هنگامی که به یک ماده مخدر معتاد شدید در معرض خطر بالایی برای بازگشت به یک الگوی اعتیادی هستید. اگر شروع به استفاده از دارو کنید، احتمالاً کنترل مصرف آن را دوباره از دست خواهید داد - حتی اگر تحت درمان اعتیاد به مواد مخدر قرار گرفته باشید و مدتی از دارو استفاده نکرده باشید پیش آمدن چنین وضعی دور از انتظار نیست. بنابراین بهتر است برنامه درمانی خود را به دقت دنبال کنید. دوره های هوس مصرف را زیر نظر داشته باشید. ممکن است به نظر برسد که بهبود یافته اید و نیازی به ادامه اقدامات برای رهایی از مواد مخدر ندارید. اما اگر همچنان به درمانگر یا مشاور خود مراجعه کنید برای حمایت در جلسات گروه درمانی شرکت کنید و داروهای تجویز شده را مصرف کنید، شانس شما برای رهایی از مواد مخدر بسیار بیشتر خواهد بود.

2-جلوگیری از عود با داروی ترک اعتیاد خارجی

از قرار گرفتن در موقعیت های پرخطر خودداری کنید. به محله ای که قبلاً مواد خود را در آنجا تهیه می کردید برنگردید. از انبوه مواد مخدر قدیمی دوری کنید و همه را به طریقی اصولی دور بریزید. در صورت مصرف دوباره مواد فوراً کمک بگیرید. اگرچه هیچ درمانی برای اعتیاد به مواد مخدر وجود ندارد، گزینه‌های درمانی پیش رو می‌توانند به شما در غلبه بر اعتیاد و رهایی از مواد مخدر کمک کنند. درمان شما بستگی به داروی مورد استفاده و هر گونه اختلال پزشکی یا روانی مرتبطی دارد که ممکن است داشته باشید. پیگیری طولانی مدت برای جلوگیری از عود مهم است.

داروی ترک اعتیاد خارجی نالترکسون

نالترکسون با رهش عضلانی طولانی مدت دارویی است که توسط سازمان غذا و دارو برای درمان اختلال مصرف مواد افیونی (OUD) و اختلال مصرف الکل (AUD) تأیید شده است. نالترکسون را می توان با تجویز پزشک دارای صلاحیت مصرف کرد. این دارو شکل قرص برای اختلال مصرف الکل یا به عنوان یک تزریق عضلانی طولانی رهش برای AUD و OUD موجود است. یک استراتژی ارزیابی و کاهش خطر برای فرمولاسیون تزریقی طولانی اثر مورد نیاز است تا اطمینان حاصل شود که مزایای دارو بیشتر از خطرات آن است.

1-اشکال مختلف داروی ترک اعتیاد خارجی

شکل قرصی نالترکسون را می توان روزانه برای ترک اعتیاد از الکل مصرف کرد اما فرمول تزریقی با رهش طولانی مدت برای درمان ترک اعتیاد از مواد تایید شده است. فرم قرصی روزانه و تزریقی با رهش طولانی مدت هر چهار هفته یا یک بار در ماه توسط پزشک تجویز می شود. نالترکسون یکی از اجزای برنامه درمانی جامع است که شامل مشاوره و سایر درمان‌های سلامت رفتاری برای ارائه یک رویکرد کامل به بیماران است. قرص تنفر از مواد یا نالترکسون برای افراد کمتر از 18 سال یا برای بیمارانی که شرایط سلامتی دیگری را تجربه می کنند، توصیه نمی شود.

2-مکانیسم اثر داروی ترک اعتیاد خارجی نالترکسان

نالترکسون یک اپیوئید نبوده و بنابراین اعتیادآور نیست و با توقف مصرف علائم ترک را ایجاد نمی کند. نالترکسان اثرات سرخوشی و آرام بخش مواد افیونی مانند هروئین، مورفین و کدئین را مسدود می کند. گیرنده های مواد افیونی را متصل و مسدود می کند و از این طریق میل به مواد افیونی را کاهش داده و سرکوب می کند. هیچ سوء استفاده و پتانسیل انحرافی با نالترکسون وجود ندارد.

3-هشدار داروی ترک اعتیاد خارجی نالترکسان

بیماران در مواردی مانند اینکه اگر در حال حاضر از داروهای حاوی مواد افیونی یا مواد افیونی مانند هروئین استفاده می کنید، اگر وابستگی فیزیکی دارید یا در حال حاضر علائم ترک مواد افیونی را تجربه می کنید نباید نالترکسون مصرف کنند. علائم ترک ممکن است زمانی رخ دهد که بیمار به طور منظم از داروهای حاوی مواد افیونی یا داروهای مخدر استفاده کرده و سپس آن را متوقف کرده باشد. علائم ترک مواد افیونی شامل موارد اضطراب، بی خوابی شبانه، خمیازه کشیدن، تب، عرق کردن، اشک چشم، آبریزش بینی، لرزش، گرمازدگی یا گرگرفتگی، سرماخوردگی، دردهای عضلانی، انقباضات عضلانی، بی قراری، تهوع و استفراغ، اسهال یا گرفتگی معده می شود.

مصرف در بیماری های خاص

• بیمار مبتلا به نارسایی کبدی: AUC نالترکسون در بیماران مبتلا به سیروز کبدی افزایش می‌یابد. بنابراین عملکرد کبد باید هنگام مصرف دارو در بیماران با نارسایی شدید کبدی در نظر گرفته شود.
• بیمار مبتلا به نارسایی کلیوی: نالترکسون و متابولیت اولیه آن عمدتاً از طریق ادرار دفع می شوند. در تجویز نالترکسون به بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی باید احتیاط لازم انجام شود.
• ملاحظات بارداری: نالترکسون برای استفاده در دوران بارداری در دسته C طبقه بندی می شود. به این معنی که خطر عوارض جانبی برای جنین را نمی توان رد کرد و باید جدی گرفت. تحقیقات محدودی در رابطه با استفاده از نالترکسون در دوران بارداری وجود دارد. مطالعات تولید مثل حیوانات اثرات نامطلوبی را نشان داده است که عوارض بعدی روی جنین به جا گذاشته است.
• اگر زنی که برای درمان اختلال مصرف مواد افیونی تحت درمان با نالترکسون قرار گرفته است باردار شود، در صورتی که مادر و پزشک توافق کنند که خطر عود بیماری کم است، درمان با نالترکسون باید متوقف شود. با توجه به این نکات تصمیم در مورد درمان با نالترکسون در دوران بارداری نیاز به تجزیه و تحلیل ریسک و فایده با در نظر گرفتن خطر احتمالی عود با قطع نالترکسون دارد. متادون یا بوپرنورفین معمولاً در دوران بارداری برای اختلال مصرف مواد افیونی ترجیح داده می شود.
• ملاحظات تغذیه با شیر مادر: نالترکسون در شیر مادر نیز وجود دارد. با توجه به اهمیت درمان برای مادر، باید در مورد قطع شیردهی یا قطع دارو تصمیم گیری شود..
• بیماران سالمند: نالترکسون به طور گسترده برای درمان اختلال مصرف الکل در بیماران مسن استفاده می شود.
• بیماران اطفال: ایمنی نالترکسون در بیماران کودکان (کمتر از 18 سال) اثبات نشده است.

سخن آخر

برای اختلال مصرف مواد افیونی، نالترکسون را می توان با دوز پایین 25 میلی گرم یک بار در روز برای چند روز شروع کرد و سپس به 50 میلی گرم یک بار در روز، 100 میلی گرم یک روز در میان، 150 میلی گرم هر روز سوم، یا 380 میلی گرم به صورت دپو تزریقی افزایش داد. مدیریت آن را ماهانه انجام بدهید. طبق دستورالعمل های مصرف نالترکسون تزریقی با رهش طولانی مدت 380 میلی گرم باید هر چهار هفته یکبار با تزریق عمیق در عضله گلوتئال تجویز شود. برای کسب آگاهی بیشتر در این زمینه از مشاوره روانشناسی مشورت بخواهید.